fakülte yıllarında herzaman olmasa da ülkede tansiyonun yükseldiği günlerde türbanlı öğrenciler içeri alınmazdı. bazısı peruk takıp öyle derslere gelirdi.
kişisel olarak kendileriyle bir sorunumuz yoktu. zaten aynı anfide yanyana oturup kantinde sohbet ederdik. sağcısı solcusu türbanlısı türbansızı hepimiz arkadaştık. buna rağmen onlara destek olamadık. onlar haklı olarak isyan edip eylem yaparken uzaktan bakıp geçtik. imza kampanyalarına katılmaktan imtina ettik. çünkü o zamanlar refah partisi vardı, nurcular vardı ve bunların nihai hedefi şeriat devleti kurmaktı. imza atarsak şeriat devletine destek vereceğimize inanırdık.
bu sakat düşünce tarzımız artık yıkıldı. iyiki yıkıldı. ama o yıkılırken toplum birbirine yakınlaşıp kenetleneceğine daha çok bölündü malesef. türban üzerinden politika yapanlar özgürlüğü bahane ederken herkesin yaşam tarzına karışmayı kendilerine hak gördüler. türban serbest kalırken bütün toplumu birbirine düşman ettiler.
