Bayramın 3. günü annesinin taziyesi için evine gittiğimde karşılaştık yaklaşık 1.5 sene sonra tabi buna karşılaşma denirse. Annesini annem gibi severdim hep ve o kız benim içimde hep bir ukte olarak kaldı sanırım kalmaya da devam edecek. işin en saçma kısmıysa eve gittiğimde yeni sevgilisiyle kapıyı açmış olmasıydı. O an o kadar farklı şeyler hissettim ki sözlük sanırım kelimelere dökemem. O çocuğun hiç birşeyden haberi yoktu belki ama ona karşı o kadar büyük bi öfke kapladı ki içimi. Orda o kızın yanında ben olmalıydım birlikte üzülmeliydik annesini (annemizi) kaybettiğimize. Yanyana oturdukları balkonda üçümüz oturup sohbet etmiştik bundan 1.5 sene önce. O balkona giremedim sözlük. Kapısının dışında bir sandalyeye zor attım kendimi. Başınız sağolsun demekten fazlasını yapamadım. Çünkü yıllarca birlikte olduğun insan sana hiç tanımadığı birisi gibi bakıyo düşünsene. Elini sıkarken bile yıldırım demirören yapmacıklığında sıkıyo elini. Aynı yastıkta uyuduğun kişi nasıl oluyor da sana bu dünyadaki en yabancı kişi olabiliyo bi anda sözlük ?????
