coktur dikkatimi ceker. hatta önceleri bir omuz silkme ile karsılık verirdim. şimdilerde ise iyice gözüme carpmaya ve beni tilt etmeye basladi.
şu cep telefonu denilen nesnenin iyice bokunu cikarttik.
önceleri fevkalade ise yariyordu. mesela diyelim ki vapurda ahbabinizi kaybettiniz. firil firil vapurun içinde döneneceğinize ciz diye ariyordunuz ve buluyordunuz.
uzun yol söförleri ve iş adamlarinin ben pek işine yaradiğini zannetmiyorum cep telefonunun velev ki araç telefonunu bilmeyeler. hani ülkemizde 522 ile baslayan filmlerde cokca gördüğümüz zimbirti canim.
fakat bize hürriyet getirmesi gereken cep telefonu ne yazik ki sinir bozmaya baslamiştir.
özellikle konusma lisanini bangir bangir götünü yirtarcasina bagirma olarak algilayan kişilerin gürültüleri yüzünden özellikle seyahat araclarinda insan sinir sahibi oluyor.
bir de bunun üzerine ben cok mesgul bir insanim havasi veren aslinda boş gezenin bos kalfasi olan kişilerin zübüklüğü de bir ekleyiniz.
eskiden cep telefonu icat edilmeden evvel bulusmalarda insanlar saatinde gelirdi. çünkü insanlari agaç etmek hiyarliğin alemeti farikasiydi velev ki trafige takilinmasa.
şimdilerde insanlar haber verebilmenin vermiş oldugu özgürlükle 'ben 15 dakika geç gelicem' diyebiliyorlar ve saat 3'te olan görüsme oluyor sana 4'te. olan bekleyenin bir saaitine oluyor ve bütün planlari harman dali oluyor.
cağimiz vakit-nakit-zaman satin alma-istewdiklerini yapabilme cagidir. bir dakikanin bile önemi vardir. cünkü hayatın basari mi basarisiz mi olduguna dolayli yoldan etki eder. -al pacino'nun kazanma hırsı filmindeki mactan önceki tiradini hatirlayiniz-
bir de şöyle bir şey var. şimdi bakiyorum ahali cep telefonunu geymmac ve fotograf makinasi olarak kullanmaya bayiliyor. geymmac olarak kullanmasina bir şey diyemem ama
sirf fotograf makinasi özelliği için bir telefona esek yüküyle para baglamayi anlamiyorum. ayni parayla daha iyi özelliklere sahip bir fotograf makinasi alinir ve kullanilir. telefonla alo yapilir olur biter.
hep ofisyel bir ortamda ve sabit bir mevkide olanlarin cep telefonu kullanmasida acayibime gidiyor. üzerine daha hesapli konusacaği sabit telefondansa daha kazık cep telini tercih etmek kelimenin tam anlamiyla komiğime gidiyor.
ben mi ne yapiyorum. elbette cebim var ama fakat konusmalarimi mümkün mertebe sabit telefonla yapiyorum. cep kullanmadiğim vakit disardaysam ankesorlu telefonlari tercih ediyorum.
bir milyarlik meblaği telefona bağliyacağima iş gören bir teli tercih ediyorum ki sarji zirt pirt bitmese 688'i hala kullanma taraftariyim.
zaten bugun mesela bir milyara aldiğin telefon üc ay sonra 200 milyona düsüyor ve kişiye cart diye 800 milyon giriyor.
ben iett'nin yesil otobuslerde cep telefonu yasağinin sadece teknik ariza nedeniyle olduguna inanmiyorum. cünkü tepenizde barbar konusan biri oldugu vakit dikkatiniz dağilmaktadir ve elim olaylar vucuda gelmektedir. söför can tasir patlican değil. -söförle konusmak yasaktir tabelasinin nedenin düsününüz-
madem cok önemli bir şey var ahalinin arasinda konusma, in iett otobusunden sessiz bir yerde konus yahut ertele efendi son durakta yürürken, dinlenirken yahut salim kafayla konus.
eskiden olsa otobus kıtlıgından dolayi anlabilirdim. ama şimdilerde istisnalar haricinde otobus kıtlıgı pek yok. hatta metro, tramway vesaire araclar cogaldi.
ama bütün bunlara rağmen cep telefonu denilen olguyu ahalice sindirmeye basladiğimizin isaretlerini görmek beni sevindirmektedir.
fakat iletisim özgürlüğü kisvesinde develik ve vurdumduymazliğin ars-ı alaya cikmasi zaten zar zor tahammul ettiğimiz, günümüz türkiye cumhuriyeti vatandasliğinin gerginliğinin üzerine limon sıkmakta.
elbette biliyorum calismasini bilmediğimiz gibi eğlenmesini bilmediğimizden dolayi ortaya cıkan can sıkıntısından oluyor bunlar.
