Az önce alzheimer hastalarına özel bir huzurevindeydim. insanlar seni sanki öz evladınmış gibi karşılıyorlar önce bugünün onlara bayram olduğunu söylemişler belki de bayramın ne demek olduğunu hatırlamasalar bile hepsi özene bezene giyinip süslenmişti. Konuştuğumuzda ise oturdukları koltuğun yastıklarını hediye olarak bana vermek istediler. Bir tanesi torununa benzediğimi söyledikten sonra ismini sorduğumda hatırlamadığını söyledi.
insanlar orda belkide hayatlarının son günlerini zor şartlar altında geçiriyorlar ve görevlilerin söylediğine göre haftada birkaç kişi o da ailesinden biri olduğu için geldiğini söylediler. Orda sadece bütün gün oturmaktan başka bir şey yapmayan insanları gidin görün beş dakika sonra belkide sizi hatırlamayacak olsalar bile sevindirin.
Kimsenin başına gelmemesini dilediğim hastalık, gördükten sonra insan bir hayatını sorguluyor.
