"hayvan vücudunda yaşayan birer virüs gibiyiz doğada" diyorum bende, en iyi becerebildiğimiz şey ise yok etmek olsa gerek, sevgimiz bile ölümcül olabiliyor...
sadece yaşamımızı sürdürebilmek için kendimize "konak" seçiyoruz ve çoğunlukla içine girdiğimiz "beden"den güçlenmiş bir halde çıktığımızda geriye "yaşam" kırıntısı taşıyan pek birşey kalmıyor...
bugün bana yarın sana, hem incittik sevdiklerimizi hem de fazlasıyla incindik büsbütün, cam kırıklarının üzerinde sevişir misali...
böyle de bir hayat yaşıyoruz kim kime dum duma, bazen "iyinin iyisi" çıkıyor karşımıza; bazen de "kötünün kötüsü"...
bazen "peygamber" gibi davranıyoruz, bazen de "körün" "ak" dediğine kanıyoruz -söz gelimi, öyle ya; bütün pisliklerimizi şeytanın üzerine atıyoruz...
siktir et yahu paramparça aşklara da köpeklere de...
