bütün lise hayatım boyunca nasıl bir ruh halinde olduklarını çözmeye çalıştığım, ama başaramadığım öğrenci tipidir. lise 1'in ilk günü, yani lise hayatının ilk günü. arka sıralarda elemanın biri oturmuş bir şeyler anlatıyor, birkaç dalkavuk da etrafında toplanmış anlattıklarına gülüyor, he abi aslansın abi diyor kafa sallayıp onaylıyor ki puan toplasınlar, lise hayatlarındaki güvenlikleri garanti altına alınsın. eleman dayamış ayaklarını sıraya, farkında olmadan öndeki sıraları itiyor, öndeki kızları sıkıştırıyor, kızlar ayy, amann, hayvann diye bağırıyorlar, eleman oralı olmuyor. her cümlenin sonunda yere swiiipp diye tükürüyor ön dişlerinin arasından, sonra da sivri burun ayakkabısıyla tükürüğünü dağıtıyor, dağılmış tükürüğe bakıyor. arada bir tesbihini sallıyor, yanında oturan kısa boylu hafif mazlum çocuğun anlına vuruyor, di mi lan diye sorup onay bekliyor. neyse zil çalıyor, hoca geliyor, sınıf ayağa kalkıp selam veriyor, eleman kalkmıyor, kalkar gibi yapıp, ellerini sıraya dayıyor, hafif dikeliyor. hoca başlıyor konuşmaya, ama eleman da kaldığı yerden devam ediyor muhabbetine. hoca önce bir iki olum, evladım ne oluyor orda diyor. eleman oralı olmayınca hoca başlıyor ağzına geleni söylemeye, belli ki geçen seneden tanışıyorlar ve o kadar da iyi değil araları. eleman hiçbir şey söylemeden dinliyor hocayı, ama alaycı bir tavır takınmayı da unutmuyor. en sonunda hoca ben senin gibi öğrenci görmedim diyor. eleman duruyor, önce bi allah allah der gibi başını iki yana sallıyor ve şunu söyledikten sonra da kapıyı çarpıp sınıftan ayrılıyor: ben de senin gibi hoca görmedim eeüüğaamuna goyayım.
