Kendi halime bir kere daha üzüldüm lan. Düşündümde ben askere gittiğimde ne bekleyecek ne de arayıp soracak birilerim var. Çok kötü durum, istanbul'un merkezinde bile yalnızlık dayanılmaz olabiliyorken birde ülkenin başka bir ucunda herkes sevdikleriyle haftada birde olsa konuşurken öylece kıyıda köşede durup onları beklemek, ve gelip hayatlarındaki insanları ve hayallerini, planlarını anlattıklarında onlar adına sevinmek ancak gece olup gözlerini kapattığın an kendi adına defalarca üzülmek. Bütün bunlar yaşanacak tabi, kaçınılmaz.
Bu arada sevdiğinizi gelene kadar bekleyiniz, zaten gidenlerin normalken bile psikolojilerinin bozulduğu biryer, birde siz onu üzerseniz intihara kadar gider yolu.
