analarımız, babalarımız anlatmaz mı hep, gözler dolmaz mı can dostu bedros' tan, ihtiyar kirkor' dan bahsederken, hepimizin mahallesin de bir mari teyze yok muydu. büyüklerimizin bahsettiği o güzel günler hep birlikte cümbür cemaat gidilen piknikler anlatılmaz mı. anlatılırken bile, o günler hatırlanıp mutlu olunmaz mı her ne kadar hüzünlenilse de.
ne değişti peki o günlerden bu zamana. aramıza küçük beyinler, kirli hesaplar, niyeti bozuklar girdi. barış ve huzur içinde yaşamamız birilerinin keyfini kaçırdı. dışardaki ve içerdeki kalleşler, insan olmanın ne demek olduğunu idrak edememiş taş kafalılar yüzünden bozuldu bu yaşantılar. oysa ki biz kardeşçe yaşamayı unutmuş dünya ya farklı asıllı insanların birarada ne kadar mutlu yaşayabileceğini gösteren, insan olmanıın en önemli kimlik olduğunu öğreten bu topraklarda yaşıyoruz...
ve benim de çok sevdiğim bir ermeni ihtiyar vardı. baba derdi herkes, ohan baba . tanıdığım en iyi insanlardan biriydi tek zararı kendisineydi, biraz fazla rakı içerdi.
hep anlatırdı ohan baba, kurtuluş savaşını. mustafa kemal' i çok severdi, gazi derdi, büyük kumandan. ve hep gururlanırdı ay yıldızlı bayrağıyla ... ve siz ihtiyar ohan' a laf edenler onun tırnağı kadar olamazsınız bundan emin olun. . çünkü önce insan olmanız gerekiyor . gerçek insan olmak çok başka birşey, kalıba girmiyor.
