efendim bu dünya tarihinde milyonlarca insanın başına gelmiş ve kıyamete kadar da bir o kadar insanın başına gelmesi muhtemel iç çöküntü/yıkımdır...
bir de mutlu olmadığını ölüm döşeğinde ya da bir huzur evinde ölümü beklerken anladığında insan iş işten çoktan geçmiş olur...
mutluluk anlık hissedilen bir şey olsa da, insan yaşadığı yılları bir anı olarak biriktirip etrafında anlatacağı kimseyi bulamayınca işte o kişinin hayatı mutsuzdur... koskoca yıllar sonrasında yanında bir "merhaba" diyebileceği insan kalmaması yaşadığı hayatın hiçbir anlam ifade etmediğinin göstergesidir...
yani; hayat bugünden ibaret değildir... belki yarının garantisi yoktur ama yarına ve yıllar sonrasına da birikim yapmak en iyisidir... bir kalbi kazanırken harcadığımız emeği göz ardı edip o kalbi birkaç saniyede kırmamayı öğrenmeliyiz... yoksa hepimiz "merhabasız" sabahlara uyanıp, hiç kimseye "iyi geceler" demeden uyuruz... ve hayat yaşlanıldığında daha bir ağır gelir insan etrafında kimse yokken.
