2016 yazı hayatımın dönüm noktası oldu diyebilirim. Bu yaz eski bildiğim herşeyin yanlış olduğunu öğrendim. 4 ay boyunca sadece neredeyse evde ve bahçede geçirdiğim onca vakit ve yaşadıklarım:
Yaklaşık 10 gün hastanede sabahlayıp günde 1 saat uykuyla kaldığımda ve onlarca hasta gördüğümde sağlığın ne kadar önemli bir şey olduğunu öğrendim..
Sırf bir bardak su verip iki güzel sohbet ettim diye 65 yaşındaki teyzenin( hastane arkadaşı) beni taburcu olur olmaz arayıp: sen benim kızım oldun. Seni çok sevdim Allah hep kalbine göre versin dediğinde, yaş farkı olmaksızın iletişimin ne kadar güzel birşey olduğunu öğrendim..
Bikaç ay önce daha yakından tanıyıp sevdiğim görme engelli meslektaşım olan bi büyüğümün bayramda bile benden önce davranıp her kötü anımda yanımda oluşunu Gördüğümde Ve 'sen melek kalplisin kızım' dediğinde o görmediği için bundan cesaret alıp gözlerim dolduğunda yardım etmenin insan olmanın ne kadar değerli birşey olduğunu öğrendim..
2 yaşındaki yeğenim büyürken onun canı oyun istediğinde elimdeki telefonu ipadi veya kumandayı bırakıp onunla oyun oynamazsam bütün hayatı boyunca o eksikliği hissedeceğini bildiğimi öğrendim onunla geçirilen aslında 1 saatin yıllar anlamına geldiğini öğrendim.
Kendi emeğimle bişeyler yapıp bir kadın olarak sorumluluk almam gerektiğini öğrendim..
Çok değer verdiğim birinden hayatta en değerli şeyin çıkarsız sevgi olduğunu ve hayatım boyunca sadece kalbi için seveceğim bi adamla yapabileceğimi çıkar beklemeden sonsuza kadar o adamın olmam gerektiğini öğrendim..
Bu yaz büyüdüm.. Ve galiba bu yaz ilk kez hayatı korkmadan yaşamayı ve sevmeyi öğrendim..
