Kimseye guvenmeyecegini anladigin anda başlıyor her şey. Yalniz kalmayı seviyorsun. Huzur, tek yoldasin oluyor. Anlatmakla bir seyleri, eline ne gececegini sorgulamaya başlıyorsun. Ve bu genelde koca bir hiç oluyor.
Düşünüyorsun, geçmiş-gelecek kendi ayaklarinin ustunde durdun ya. En zor gununu yalniz atlattin ya. Diyorsun, Allah'tan başkasına ihtiyacim yok. Insanlar umrumda değil.
1 yil önce tam bu aylarda anladığım durum. Keske daha erken yasasaymisim.
