yazarını da kitabın adını da hatırlayamıyorum şu an ama kazık kadar oldum hala aklıma gelir o kitabı bitirip de hüngür hüngür ağladığım gün. ilkokul 2 ye falan gidiyordum sanırım. amcam yazmış da yazmış. nasıl daha da içlendiririm okuyanları felsefesi mi güttü naaptıysa artık. çocuğun biri var, ailesi fasfakir ama almanya da. çocuğu da türkiye ye amcasının yanına gönderiyorlar sen al birazcık bak noolur diye. çocuğun da ağzı var dili yok. bir yenge var bunda selenadaki aslı yengeden beter. buna türlü işkenceler, yemek vermemezlikler, yok betonda yatırmalar falan ne ararsan artık. annesi de oğlum rahattır orda diye mutlu. sonra hastalığa yakalanıyor kadıncağız. oğlu da az kaldı artık gelir annemler beni alır bu eziyetten kurtarır diye düşünüyor. sonra bir gün annesinin ölüm haberi geliyor. artık hep amcasında kalacağını söylüor babası gibisinden bir şeydi. kitabın sonunu da hiç unutmam, çocuk camın kenarında ağlarken aneeeeeeee diye bağırıyordu. ne ağladım ne ağladım. yemin ederim annemin dizinin dibinden ayrılmamıştım,felaket sarsmıştı kitap beni.
