Ben bunu çok sevdim sözlük. Ilkokul 5den üniversitenin başına kadar sevdim. Onun hayalimdeki kişi oldugundan emin bir şekilde devam etti bu. Bir sure sonra çektim kolundan dedim böyle böyle. Sana karşı hislerimi biliyorsun ve bu galiba hiç bitmeyecek. Ya bana yol ver, umut olmadığını söyle konuşmayalım bundan sonra yada gel koluma gir vs vs. Buda yakın zamanda istemediğini falan zirvaladi ama yalan söyledi. Az biraz insan sarrafi olan biri anlar zaten gözlerden ne hissettiğini. Neyse günler geçti. Ben yurtdisinda birisi ile tanıştim. Buna da bu tanıştığım kıza napsam beğenir tarzda sorular soruyorum ve elbette biraz kiskandiriyorum. He söylemeyi unuttum biz arkadaş kaldık bu arada. Ama iletişimi koparmiyoruz. Abi bunda bir tripler bir tavırlar. Bulsa boğacak beni bir kaşık suda. Megersem o aralar liseden beri çıktığı çocuktan ayrılmış ve anladigim kadariyla benden bir söz bir ışık bekliyormus. Ben tabi gururlu genç sen miydin beni istemeyen beter ol tavirlarinda cokta sakin sorular sorup cevaplar alıyor, arada da onun sorunlarını dinler gibi yapıyorum. Bir gece skype yapalim dedi. Açtık ve saate bi baktım 6saat konusmusuz. Lan ben annemle babamla konuşmuyorum o kadar dedim güldük falan. Günler kovaladı birbirini. 5 yılı devirdik üniversitede ve döndük eve. Konuya geliyorum sakin.. şuan kendisi yalnız ve benim bir sevgilim var. Ben işsiz o çarşıda bir yerde çalışmakta. Öğle araları yalnızlıktan ve mutsuzluktan dem vurup beni yanına çağırıyor. işin garip yanı hali vakti yerinde bir ailesi var ve calismaya ihtiyacı yok. Tüm kız arkadaşları evlendi ve bu birilerini bekler gibi yapıyor. Çünkü bu idealist kız artık evlenmek istiyor ama birseyler onu engelliyor. Abi bu umarım beni beklemiyordur. Çünkü sevgilimi kendisi istemedikce birakmayi dusunmemekle beraber sevgilime oranla malum kızla kafalarimiz acayip uyusuyor. Ne yapacagimi bilmiyorum ama şunu biliyorum. Gercekten sevilen ilk sevgili asla unutulmuyor. Bir de onunla arkadaş olmak cok garip bir duygu.
