ehlinin eline dusunce kelimeler, adeta bir hammaddeye donusur ve nakis nakis islenir. bazen komur bir elmasa donusur, bazen ham bir ipek nakislar olarak arz-i endam eder. yuklenen anlam, salt bir imgelemler dunyasina bakmaz, o imgelere cogu zaman ruh katilip, hayat verilir. su, fuzuli'nin elinde ask'a; ask, seyh galib'in elinde derd'e ve dertte gider nedim'in elinde o derde dermana donusur.
yunus alir eline kelimeleri ve ete kemige burundurup yunus diye gosterir cumle aleme. kelimelerle oynamak adeta kagittan gemiler yapmak gibidir. bir sabah kus misali dolunca odasina ehli'nin, kendine ait ayri bir huviyet kazanir hepsi. bu isleyen ve dogurgan surecin her safhasinda ayri bir mahiyet takilir o huviyetlere,. ama ne sonu ne basi olan...
