kimsenin adını bile bilmediği bir memlekettesindir. dışarıda -23 derece soğuk ve 1,5 metre kar vardır. birazdan çıkman gerekir o köpek öldüren soğuğa. 6 aydır anneni sevdiklerini görememişsindir. elektrik yoktur jenaratör hayvani bir gürültüyle çalışır.televizyonda sadece 4 kanal vardır. batıda cep telefonunun çekmemesi kavramı unutulmuşken bayramdan beri telefonla konuşamamaktasındır. karnın acıkınca yiyebileceğin en güzel şey konserve fasulye pilakidir. canın kuru incir çeker "yüksekova'daki kankime telefon edeyimde göndersin bir dahaki konvoyda" dersin. kablolarını teröristler kestiği için internet yoktur. mutlu olmak için sebep ararsın, bulamazsın. ama aklına birden 1996 yılı gelir tunceli'de geçirdiğin zamanı hatırlarsın oradayken 3 yıl boyunca hergün askerlerinden birkaçının cenazesini helikoptere yüklediğin, ne televizyon, ne telefon, ne internet, nede kuru incirin olmadığı gelir aklına mutlu olursun birden şükredersin allaha elindekiler için.
