her ne kadar kötü olsa da bazen komik anılar saklar, tüm intiharlar kötü bitmez...
yıl 1993, ev arkadaşımız "kimse beni sevmiyo" triplerinde, dışarı çıktı geldi elinde 100 tabletlik aspirin şişesi, hepimize sarıldı, sizi unutmayacam dedi, bizde el salladık arkasından odasına gönderdik, biz kimyacı olarak ölmeyeceğine emindik ama bir sosyal bilimler öğrencisi olarak o inanmıştı, zaten parası anca aspirine yetmişti yüksek doz içecek ilaç için, 100 tanesi kesin kurtaracaktı onu sıkıntılarından tamamen, yine girdi odaya çiğneyeyim mi yoksa yutayım mı dedi, çiğne a.q. bsg dedik yine el salladık arkasından, sabah odasına daldık kalk a.q. okula geç kalıyoruz diye uyandırdık, bize daha gelmedik mi bakışı ile baktı, olm baş ağrım geçti ama midem çok fena yaa yanıyo valla dedi, asittendir dedik ekmek yedirdik o da geçti, bir daha intiharı deneyip ölürse onu öldüreceğimizi söyledik, güldük geçtik, o günden sonra filmlerdeki intihar sahnelerine bile söver oldu, hayata herkesden çok bağlandı.
