empatinin tek başına yarar sağlayacağı kanısında değilim.
kişi herşeyden önce "eşleme" yapabilmeli.
empati ancak bu eşleme ile anlam kazanır.
eğer hiç eliniz yanmamışsa, eli yanmış bir insanın acısını empati ile kavrayamazsınız.
bunu ancak, o güne kadar yaşadığınız en ağır fiziksel acı ile eşleyerek anlayabilirsiniz.
örneğin Bu acı diş ağrısı ise, karşınızdaki insanın da o şekilde bir acı yaşadığını hayal ederek onun duygularını anlayabilirsiniz.
aksi durumda el yanması sizin için önemsiz kalabilir.
Mesela bazı insanlar çok basit şeyleri bile evhamla büyütüp derin korkulara dönüştürebilirler.
çocuğunun okuldan dönüşü beş dk gecikince korkuya kapılıp dehşete düşen bir kadın düşünün.
o kadında bu davranışın sebebi olan travmayı asla bilemezsiniz, hatta kendisi bile bilemez.
Bu noktada size son derece gereksiz bir davranış olarak gözüken bu korku duygusunu da anlamlı bulmazsınız, anlayamazsınız çünkü sizde karşılığı yoktur.
Burada, size hayatınızda en çok kaygı veren şeyi düşünüp, o kadının da bu olaydan o derecede kaygı yaşadığını hayal ederek, yani duygusal eşleme yaparak aynı duyguları hissedebilirsiniz.
Örneğin siz trafikte uzaktan gördüğünüz ışıkların kırmızı mı yeşil mi yanacağı noktasında büyük bir heyecan/korku yaşıyorsanız böyle bir sorununuz varsa kadının, çocuğunun gecikmesinden yaşadığı korkuyu da bununla eş tutabilirsiniz.
böylece anlamak da anlamlandırmak da daha kolay olur.
aksi durumda kendinizi başkasının yerine koyduğunuzda da bir şey olmaz.
mesele kendinizi karşınızdakinin yerine koymak değildir.
mesele, o acının eşdeğerini kendinizde bulmak ve bunları eşlemektir.
