Hayatimdaki her insandan en az 1 kere duyuyorum bunu. "Sacmalama ya seviyosundur" hayir. Sevmiyorum. 1 kez sevdim o da öldü. Ondan oncede sevmiyordum ondan sonra da sevmeyecegim. Bu ask ile ilgili degil. Arkadaslik aile hepsi icin geçerli. Benim sevme yuzdem en fazla %50dir. Ondan yukarisina dedigim gibi sadece 1 kişi çıkmıştı.
Insanlarda sevilecek bir taraf bulamiyorum artık. Her gecen gun gittikçe soguyorum onlardan ve her gecen gun nefret etmeye bir adim daha yaklasiyorum.
En insanin icindeki o kotulugu gorebiliyorum, kendimde de oldugu gibi. Ben bir insanin neler yapabilecegini, neler dusunebilecegini cok iyi biliyorum. Insanlari cok iyi taniyorum. Bu yuzden benden ne kadar uzak dururlarsa o kadar guvende hissediyorum kendimi. Yaklastiklarinda kosulsuz zarar veren yaratiklar bunlar.
Keske bunu farketmemis, hayata pembe gozluklerle bakabilen biri olabilseydim. Gercekler acitiyor.
