zaman zaman çok cazip gelen bir eylemdir. evde bekleyen anne-baba ya; işten hayattan bezmiş bir şekilde gelip, yalan yere gülümsemek ve de 2 kelime fazladan söylemeye çalışmak yoruyor insanı. sonra diyorum çok şükür bir ailem var, ne gerek var uğraşmaya her şeyle. ama işte bazen öyle bir an geliyor ki insan o yalnızlığı arıyor. iyi de oluyor ama uzun vade de ne derece iyi bir eylemdir bilemedim.
