çocukluğumda da uyumadığım geceler olurdu. daha doğrusu uyuyamadığım geceler. o gecelerde sadece ve sadece yatakta gözlerimi yarı aralı tutup düşünürdüm. hem de neyi düşündüğümü bilmeden. öylece dururdum yatağımda. Hiç ses çıkarmamaya çalışırdım. Çünkü gürültüden nefret eden ben, bir de gece sessizliğinin içine edecek bir gürültüyü asla duymak istemiyordum.
yıllar geçip de biraz daha büyüyünce, neden hiçbir şeyin umduğum gibi gitmediğini düşünmeye başlamıştım artık. Bu sefer yataktan iniyor ve odamdaki camdan belime kadar sarkarak bizimkiler fark etmesin diye korka korka sigara içiyordum gecenin sert serinliği vücuduma işlerken. Odamı arşınlıyordum sonra da. Güneş ilk ışık hüzmelerini odamın camından yollayana kadar.
Sonra ise evden ayrıldıktan sonra gittiğim her şehirde yaptım bunu hemen hemen. Ama sabahlamak istediğim için değil. Sadece kendimi her gece, sigaradan süzülen ince dumanın ahenkle dans edişini güneş doğana kadar izlerken ve düşünürken buluyordum.
O günler geride kaldı artık. Ama Eskisi gibi olmasa da ara ara sabahlarım hâlâ. insanın çok sık olmasa da kendini dinlemeye ihtiyacı var sonuçta. Sabahlamak güzel şey.
