hep bekledi seven. "seni hep seveceğim" ya da "seni hiç unutmayacağım" gibi lafları duymayı. büyük söz edilmezse sanki ispatlanmayacak gibi aşkı.
eski sevdiklerimizin bizi unutmamış olması yenilerden kolay vazgeçmemize sebep oldu ya da tersini çevirin, eski sevgililerin bizi unutmuş olması yenileri daha kolay kabullenilir kıldı.
e sevda da kara olunca bir şeyler vaad etmek kaçınılmaz oldu. geleceğe dair sözler verdiğinde sevgili, geçmişte yaşadığımız sıkıntıları affetmeye meyilliydik bizler.
her düştüğünüzde eski yaralar kanar mı sanarsınız siz?
her gelen kaşımaz aynı yarayı belki. sen bu da üzecek sanarsın, farketmeden bir de kendini hazırlarsın. adamın aklına dahi gelmemiştir halbuki. üşenmez, bir de onun aklına sokarsın. kendin kaşırsın yaralarını. kabahatli bulmak zor değil değil mi? yazık ki "o da beni unutacak zaten" diye seversin sen. eskileri hatırlarsın, tekerrürden ibaret sanarsın her şeyi. mutluluğun fazlası korkutur senin gibileri.
"unutacaksan sevme" diye başlarsın her söze sonra.
başlangıçlar korkutur seni. şu an kafi gelmez sana. sevgilinin sana duyduğu aşk yetmez. hep sonrasını düşünenler sıklıkla önceleriyle kafa patlatanlardır. öncesiyle yüzleşemediği gibi sonrasını planlayarak gününe yazık ederler gene. unutulmamak mühimdir. çünkü bu insanlar unutulmayınca inanırlar sevgilinin ona duymuş olduğu aşka. yazık...
ben derim bakmayın siz. sonrası varsa, yollar ayrılacaksa şayet; "unut istersen" diye. ben bilirim sevildiğimi. sonrası ırgalamaz beni.
sen sev sevgili... unutacaksan da sev, hatırlamak istemeyeceksen de bir gün, yolunu değiştireceksen de, kafanı çevireceksen de sev şimdi. bugünün tadını çıkarmayı bilen, sonrasını planlamaya lüzum görmeyen, öncesinde yaşadıklarını zarar olarak görmeyen anlar beni.
"unutacaksan sevme" diye başlanan her sevdaya tek sözüm şu ancak:
