genellikle lisede baş gösteren tekinsiz bir tutku.
lisede normal öğrenciler gibi kahvede 51 oynamayan, top peşinde koşmayan, bunlar yerine sürekli yazacağı, yazmaya başladığı senaryolardan, öykülerden söz eden bir arkadaşımız, doğal olarak meczup muamelesi görüyordu.
aslında zeki bir çocuk olduğu belliydi.
kendine güveni de vardı.
ama sosyal değildi.
ben de pek sosyal değildim ama yazmaktan çok okuma kökenli bir asosyallik sergiliyordum.
kahve yerine kütüphane, tercihim oluyordu.
yazmak aslında biraz meczup olmaktır.
çünkü hayatı askıya almaktır fiili olarak.
gerçek dünya senin dışında akıp giderken, sanal dünyalar kurmaktır.
çoğu yazar adayınca, birilerini o dünyalara çekerek, bir hayran - okur cenneti yaratmak, ün ve paraya kavuşmak hayal edilir.
kağıdın başına oturulur ve esin perilerinin üşüşmesi beklenir.
çoğu zaman bu gerçekleşmez, kafa üşütülür.
genellikle bunlardan çok, kendini tutamadığı için yazanlar bu tip hayallerdeki olanaklara kavuşurlar.
zenginlere ve zenginliğe özenenlerden çok, zenginleri ve zenginliği ti'ye alabilecek kadar gözü tok ve eleştirel olanlar tutulur.
bana göre ister kısa, çarpıcı düşüncelerin paylaşıldığı bir interaktif ortamın yazarı olunsun, ister öykü - senaryo - roman vb. yazan bir edebiyatçı olunsun; hayata ve onun nimetlerine biraz tepeden bakamayan hiç kimsenin başarılı bir yazar olma şansı yoktur.
en azından benim okur kriterlerim kitap seçerken bunu gözetiyor.
