Saat kactan beri bilmiyorum yatakta donuyorum. Sesle uyanip, carpintiyla bogustum. Yorganlara sarildim uyuyamadim. Zaten son 1,5 aydir ucak sesine vs. asiri bir duyarlilik gelistirmisken bu olmadi dedim.
Allah'im gecsin bu gunler. Ya da toplu sekilde gelelim sana. Mal mulkle olculur mu su yasadigimiz psikolojiler? Verelim her seyi, suyumuz ekmegimiz ve huzurumuz olsun yeter. Neyin pesinde bu insanlik? Ve bir gokgurultusu yeniden bunlari sorgulatiyor.
26 yasinda hayatini baska yerde kurmayi dusunecek biri degildim ben. Simdi bunlari dusunuyorum ciddi ciddi. Turkiye'de hala her seyden uzak guzel sehirler beden olmasin diyorum.
1,5 aydir dusunuyorum, insanlik tarihine izi silinemez acilar yasatmis herkesi Allah goruyor biliyorum. Ama aklima soz geciremiyorum, algilayamiyorum. Neden? Neden bi insan bu kadar da daha fazlasini ister?
Ve bence bu yazimi en guzel noktalayan sarki: "yaz dostum, alti ustu bes metrelik bez icin" dir.
