Yaptığım fedakarlıkları yüzlerine vurmaktan ya da omuzlarına hazır olmadıkları sorumluluklar yüklemekten.
Zayıf anlarımda hiçbir suçları olmadığını bildiğim halde onları suçlamaktan korkuyorum. Fazla şımartmaktan ve sonra tepemdeki yerlerinden onları hızla atmaktan korkuyorum.
Yakın olmakla muhtaç bırakılmanın ayrımını yapamamaktan, onların iyiliği için bile olsa benim dediğim doğru yaptırımını uygulamaktan korkuyorum.
Anneme duyduğum hayranlık ve aynı dozda olan öfkemi onlara yansıtmaktan korkuyorum.
Alkol aldıklarını öğrendiğim an delirmekten korkuyorum. Kokusunu duyduğum anda onlardan nefret etmekten korkuyorum.
Sesimi yükseltmekten, ağzımdan çıkan kelimeleri duyamamaktan ve onlarda derin izler bırakmaktan korkuyorum...
Benim aşık olduğum hayranı olduğum bir annem var bir de alkol aldığında nefret ettiğim ve onun gibi olmaktan korktuğum bir annem...
Tüm bu korkularımı anneme itiraf ettim bugün ve bana sarılıp ağladığında işte en çok bunu yaşamaktan korkuyorum dedim içimden...
Nasıl bir anne olacağımı bilmiyorken ben nasıl anne olmaya cesaret edebilirim ki...
