taşınırken bulduğum bir not defterinden, üniversite son yılımda yazdığım bir günlük yazısı gözüme çarptı aktarmak istedim. insan buhran zamanlarında ilginç şeyler yazabiliyor;
Yazmak kolay değil bazen..
ilk kez verdiğim bir kararı tam olarak o anda yerine getirmek için yazıyorum. psikolojik olarak iyi durumda değilim. kendime bunu itiraf etmekten bıktım ama inan bana bıkmaktan bile usandım..
dün gece yapmam gerekeni yaptım ve sevmediğim bir kadını daha fazla üzmemek için, ironik te olsa onu üzmek zorunda kalarak, ondan ayrıldım. Bunlar artık o kadar basit geliyor ki bana..
Açlıkla sınanmaktan bıktım. mecburen dönüyorum tekrar çalışmaya. Artık hayat eskisi gibi pembe değil ama siyahta olmasın diye, sevdiğim şeylerden feragat etmem gerektiğini fark ettim.
tekrar yazabilirim umarım..
unutma; her kışın sonunda bahar mutlaka vardır.
2 gün sonra;
dün yazmayı unuttum. param kalmamıştı ve fakülte hocamın gel çalış demesi imdadıma yetişti. gittim sabah hiç uyumadan 5 e kadar çalıştım. geldiğim zaman ödevimi yapacaktım fakat öyle yorgundum ki uyuyakalmışım. zorla sabah 5 e kadar uyudum kalktım şimdi. telefonum kapanmış. bir sürü mesaj vs vardır. bir de ablam yazmış; 'ne halin varsa gör' demiş özetle. şunu anladım ki artık yalnızım ve okulu bu sene bitirmek daha önce ne kadar zor ise artık daha da zorlaştı..
şimdi ödevimin başına geçiyorum. umarım bitirebilirim..
insan gerçekten umudunu yitirmemeli. bu yazdıklarımı görünce bunu bir daha anımsadım.
