Hiç sakal ve bıyığımın çıkmadığı üniversite 1.sinifta Çankırı caddesinde(Ankaralılar bilir pavyonları ve hayat kadınları ile meşhurdur, yurdum oradaydı) karşıdan karşıya geçmek için ışık beklerken yanimdaki travestinin ne şanslı çocuksun biz senin gibi olmak için ne kadar tedavi görüyoruz dediği andır. Işığı beklemeden sırf ölmek için yola atladım, ölemedim.
