akla ilk olarak "araç" ve "amaç" klişesini getiren iki ayrı kavram. elbette sanatın araç olarak değil amaç olarak icra edilmesi elzemdir, o ayrı. zaten klasik bir deyim olacaktır belki ama sanat evrenseldir. dil, din, ırk ayrımı zaten doğasında olmamalıdır. bu nedenle hitap ettiği kitle her daim geniştir vs.
lakin yeri geldiğinde sanatın bünyesinde siyasi mesaj verme kaygısı da bana kalırsa gayet normal ve yerindedir. çünkü icra edilen şey belli, sanat. yani sanatçıyla birebir ilintili bir şey bu. elbette kişiler siyasi görüşlerini, ideolojik tavırlarını yaptıkları en iyi şey ile yani sanat yoluyla ifade edeceklerdir. burada kesinlikle problem yok. lakin işte işin içinde ince bir ayar söz konusudur. muhalif kalma derdi ile işi din, ırk vs. ayrımına sürmek doğru değildir, yapılmamalıdır.
sanat muhaliftir evet. hemde sadık bir muhalif. bu nedenle karanlık çağlar diye adlandırılan dönemlerin yasaklı ögesi haline gelmiştir her daim. çünkü sanat bünyesinde lider yetiştirir. lakin işte sistem lider yetiştirmez, o ayrı.
