biraz kirgin biraz yorgun ama hep bi yük altında ezilerek bilmediğimden bir sebepten sessiz bir cocuktum öyle kavga falan etmezdim hatta hep dayak yiyen taraf ben olurdum. simdi ki hircinliklarim o zamanin suskunluklari belki de bazen bunu dusunmekten kendimi alamiyorum. yillarca tek cocuk olmanin hatta birkac evin tek cocugu,anneannemin göz bebeği,mervenin tek arkadasi olmaktan baska bir konumum yoktu. yaramazlik yaptigimi hatirlamiyorum gerek duymazdim çünkü yeteri kadar ilgi vardı üstümde. babamin ailesini hep bizi sömürmeye çalışan insanlar olarak tanidim ki hala öyleler sadece seviyor numarasi yapıyorum. incesu bambaskaydi benim için huzur bulduğum tek yer belki de muhabbet teyzem vardi.2.annem dediğim insan o kadar vefasizim ki arayip sormuyorum ! erteliyorum ataniyim da hediyemi alip giderim kek de yaparim o sever diye.
babamı cok az goruyodum hep işteydi biz uyurken gelir biz uyurken giderdi. merkez apartmani sonra benim cocukluğum,gesi de yıldızları saydığımız uğur abimin çok güzel hayatlarımız olucak dediği günlerdi,anneannemli günlerdi...
bugun zaten cok duygusalim burayi da dert yükü ettim.
