Annesini akşam 8'de cam kenarında bekleyen çocuktum ben. Anaokuluna başladım annem dükkan açtı. Babam emekli olup dükkanda çalışmaya başladı ve ben okuldan eve geldiğimde evde genelde babamı bulurdum. Annem tarafından hiç karşılanmadım. Hep annemi karşılayan oldum. Bu yüzden sanırım babamla aram akranlarıma göre çok daha iyidir ve galiba yine bu yüzden hiç bir zaman saf narin kız çocuğu olmadım, erkek çocuğu gibi de olamadım.
ben hep salıncakta tek başına sallanan kız oldum. ablam, abim, kardeşim yoktu. mahalle arkadaşım neredeyse hiç olmadı. çünkü mahallem 50 yaş üzeri emekli teyze ve amcalarla kaplıydı. arkadaşlarım yerine teyzelerim vardı. 8 yaşında annemin müşterisine 'selanik örgü'yü öğretmiştim kadın şoka girmişti. her gelişinde anneme 'ben senin kızında öğrendim selaniği' diye anlatırdı.
herkesin 'büyümüş de küçülmüş' dediği bir çocuktum ben. bu yüzden hiç genç hissedemedim kendimi. hala hissetmem, yaş günlerimi kutlamam. ruhum 55, kimliğim 20 yaşayıp gidiyorum.
