Bir an önce büyümek falan istemezdim.
Annemler kavga ettiğinde odaya kapanıp boşanırlarsa hangisinde kalsam acaba diye düşünürdüm. Ama ironik bi biçimde boşanan onlar olmadı.
Abimden çoğu Zaman nefret ederdim. Çünkü benim payım olan çikolatalı gofreti de alır yerdi. Şimdiyse Can'ımı istese sebebini sormam bile.
Hep çalışkan bi çocuktum. Ödevlerini cuma akşamı yapanlardan. Ama biri çalıştıklarımı dinlemezse hiçbir şeyi aklımda tutamazdım. Hala da öyle sayılırım.
Bir kız çocuğum olsun adını da "yaz" koyayım isterdim. Büyüdüm, Oğlum oldu.
Ailem hep üzerime titrerdi. Arkadaşlarım alt sokakta oynarken ben onları camdan izlerdi. Çünkü Oray'a kadar gitmeme izin yoktu. Hiç de isyan etmedim. Hep anladım onları. Bak bu çok ilginç.
Şu an biraz mutsuzum. Ve sanırım bu entryi de o günleri özlediğim için yazmış olabilirim.
