o , onlar olmamak. ben dışında yer alan hiçbir şey olmamak. içinden çıkamadığımız şey.
çoğul ben'lerden bahsedebilir miyiz? günler birbirini kovalarken, metroda, otobüste, yolda , orada, burada kendimize rastlıyor muyuz? bize ben'i gösterebilen bir şey var mıdır? yoksa binlerce ben'le karşılaşıyor muyuz zaten? milyonlarca olma olasılığı olan ben'in olduğu şey hem her şey hem de hiçbir şey midir? bu yüzden midir her farklı konuşma bağlamında, sosyal ortamda aynı mesele/problem 'e ilişkin farklı tepkiler/yanıtlar veriyoruz? ben'in bedeni belirlenmemiş ve belirlenmeyecek, her an her şey olabilecek ama yine de hiçbir şey olmaya devam edecek sonsuz ben'lerin hepsinin toplandığı yer midir? bu yüzden midir acaba, bazen canlı, mutluluğu seçen, gülümseyen ben olmak isterken bazense yeraltında olmak istemek. onca ben'de değişmeyen bir öz'den bahsedebilir miyiz? bahsedebilirsek ona nasıl ulaşabiliriz? " ben böyleyim" diyebileceğimiz tek an ölüm döşeğimiz midir?
