"sesimi duyan var mı?" diye kulaklarımız da çınlayan ses 17 senedir hiç susmadı.
harabelerin içinden günler sonra çıkan insanların nefes alışlarıyla hıçkırıklara boğulduk hep beraber.
ölenlerin yaslarını tuttuk.
canımız her gün o saatte bir kez daha yandı.
nefes alamadık onlarla beraber.
annesini babasını daha bebekken kaybedenler bugün genç birer delikanlı birer güzel kız oldu.
ömrümüzden geçti!
ne değişti peki?
hiç bir şey.
hala malzemeden çalınan binalar,
deprem yönetmeliğini evirip çevirip bir şekilde onaylatan müteahhitler.
ölüme hazır evler!
