belki yılda bir kere aldığımız için takılıp kalıyoruz, en güzel anneye en güzel hediyeyi almak için.bu günün kutlanmasına vesile olanlara teşekkür etmek mi lazım yoksa kin duymak mı diye düşünmüşümdür hep. şimdilerde anneme hediye almam için çok güzel bir fırsat dediğim bugüne annemi kaybetsem de acaba yine aynı gözle bakabilir miyim?
şimdilerde her yerde bugüne vurgu yapılıyor; televizyonu açtığımda hemen her reklamda, gittiğim alışveriş merkezlerinde her vitrinde basbas bağırılıyor.unutman mümkün değil yani.tamam buraya kadar herşey normal ama o reklamları sadece annesi olanlar izlemiyor ki. aklıma dün hediye almaya gittiğim yerdeki tezgahtar kız geldi. benim anneme hediye alma mutluluğuma şahit olurken eğer ki annesi yoksa ne hissetmiştir acaba? kendimi bir an onun yerine koydum da içim sızladı.
belki abartıyorum belki o kızın umrunda bile olmamıştır içimden geçen bu düşünceler.ne bileyim bu sevgililer günü gibi değil, o zaman sevgilin yok belki, ya da ayrılmışsındır. elbette üzülürsün ama bir sonraki seneye olma umudunu da yaşarsın bir yerde. fakat anneler gününün bir sonraki yılı, bir sonraki yılı hiç olmayacaktır.
sonuca şöyle vardım; benim annem madem ki şu an hayatta o halde o günü en güzel şekilde geçirmesine çalışacağım sonralarda 'keşke..' dememek için.
