sırtında ağır bir yuk olmaya başlamıştı hayat. altında ezılmeye başladığı bu yüke katlanmak için bir sebep arıyordu uzun zamandır, henüz bulamamıştı. neydi tüm bu yaşananların anlamı, mutlulukların, acıların, zorlukların,umutların ve hayal kırıklıklarının ? her şeyin bir sonu yok muydu? hepsi bitmeyecek ve hatırlanmaz olmayacak mıydı? sonumuz bir hiçlik değil miydi?
öngöremediğim bir günde, kürekle atılan topraklar yüzüme çarparken, ne bir hayalim kalmış olacak geleceğe dair, ne de hatıralar gezinecek zihnimde. son kez bana bakarken gözlerinde yaş olanları bile göremeyeceğim o gün kaçınılmaz bi gerçekse , bunu bile bile bugun bir spor karşılaşmasının neticesine nasıl sevinebilirim. doğduğum gün geleceğime dair bilinen tek gerçek öleceğimse aradaki yaşam denen acılar yumağını çekilmeye değer kılan ne? senin için akacak olan göz yaşlarının sahipleri mi seni tüm bu mantıksızlığın içinde olmaya zorlayan,değer mi sırf onların üzülmemesi için bir hiç ugruna bu kadar cileye gögüs germeye? peki bir tanrı var mıydı gerçekten? eğer varsa yakar mı acaba beni? sevgilisinin zengin babasının verdiği çeki yırtan fakir çocuk gibi reddediyorum ben de onun veriğdi hayatı, zorla mı? gerisini de onun vicdanına bırakıyorum. ''ben yaşamak istemiyorum''diyemeyecek kadar hak sahibi değil miyim kendi hayatım üzerinde?
tüm bunlara rağmen yatmadan önce açık pencereye doğru yaptığı hamle sadece sigara içmek içindi. sigarasını içerken başka şeyler düşünmeye calıştı, yapmacıkta olsa mutlu olmak istiyordu, bıkmıştı gerçeklerle hesaplaşmaktan, bir kız hayal etti hemen, aşık oldu ona. uyuyana kadar onu düşünmeye karar verdi. belki tanrı korkusu, belki sevenlerine karşı sorumluluk duygusu onu yine yaşamaya mahkum etmişti.
