tam 7 senemi vermiştim onun için. bir gün kapris yapmadım, bir gün anlamsız boş tripler atmadım. yeri geldi geri planda durdum, arkadaşlarını, yapmaktan keyif aldığı şeyleri, hayallerini ön plana koyması için yureklendirdim, maddi manevi her anlamda destek oldum. gece gündüz demeden çalıştım gelecek icin kurduğumuz hayalleri gerçekleştirebilmek için, birikim yaptım. ihtiyacım olduğu halde cok zaruri olmayan hiçbir alışverişe çıkmadım. meslek seçimimi onu düşünerek yaptım, uzak kalmamak adına istanbulda iş yapabilmek için kariyerime yön verdim. her boş zamanımı ona ayırdım hatta zaman yarattım, ayrı olduğumuz zamanlarda tek kuruş harcamadım ki görüştüğümüzde 'aa şunu yapamadık' dememek için. tatil zamanlarımı ona göre ayarladım denizin rahatlığın tadını beraber çıkarabilelim diye.
ailesini asla ayirmadim, bayram seyran özel gün demeden yanlarında oldum (haklarini yiyemem onlar da iyilikle karşılık verdiler). işten çıkıp yorgun argın evine gidip yemek yaptim okuldan gelip uğraşmasın diye, yanina gittim görüşebilmek için gece eve donecek olmama, ertesi günü mesai olmasina rağmen. belli dönemlerde aynı evde yasadik arkadaslarla öğrenci evi gibi, her işe yetismeye çalıştım tek çalışan olmama rağmen, sırf yorulmasin diye, çünkü o herşeyden önemliydi. onu kendi hayatimin üstüne, herseyin merkezine koydum. bırakın sadakatsizlik yapmayi aklimdan en ufak bir şey dahi gecmedi. asla yalan soylemedim, kizacagini bilsem bile dogruyu söyledim ki bir ilişki zaten bunu gerektirirdi. en affedemeyeceğim şey yalan olmasına rağmen ufak tefek 'yanıltma' çalışmalarını alttan aldım, hoş gördüm.
istediğim bir şey olduğunda eger o baska bir sey soyluyorsa asla ustelemedim, onun mutlu olmasi beni mutlu ederdi çünkü. yeri geldi dogum gunumu yeri geldi yildonumumuzu unuttu ama olsundu cunku birlikteydik. hicbir zaman hediye, çiçek vs. beklemedim, zaten gelmedi de çünkü bunların aramizda hic önemi yoktu. cok gençtik birlikte büyüdük olgunlastik, herseyi omuz omuza yaşadık.
boyle gecen yillar sonrasinda artik ikinci planda ve erkeklerin 'cepte' diye tanımladığı insan olduğumu düşünmeye basladim, bencilligi ve dusuncesizligi kendimi degersiz hissetmeme neden oluyordu. artik deger gormeyi, bir kere olsun fikrime saygı duyulmasini istedigimi soyledigim anda inanamadigim bir insan cikti karsima. fedakarlik yapmamakla, bencil olmakla ve bos konusmakla suclandim. ufak bir puruz olarak gordugum ve 'sacmalama benim icin degerlisin' lafini duysam yelkenleri suya indirecegim bir durumu dile getirdigim anda olay bir anda bambaska noktalara evrildi. en sonunda 'senden daha once ayrilmaliydim' lafini işittim ve dünyam başıma yıkıldı. ekstra bir sey istememiş, sadece tek bir soz duymak istedigim, ikna olmaya hazir oldugum bir konu yüzünden duymadığım laf kalmamıştı. hem de bir gün öncesinde 7.yilimizi doldurmustuk..
ufak tefek tartismalar elbette yaşadık bu süreçte, yeri geldi birbirimizi kırdık, hakarete maruz kaldığım olsa da bir anlık sinirdir diyip geçiştirdim ama bugun söylediği söz bende yılların emeğini çabasını boşa miydi diye düşündürdü.
evet kisacasi biz de bittik. içim aciyor ancak bitmesinden ziyade kurduğu o cümleye.. bunca yılın, emeğin, fedakarlığın karşılığı bu olmamalıydı. belki 'cepte' gördüğü benimle istedigi zaman konusup hicbirsey olmamis gibi hayatina devam edecegini dusunuyor ya da gercekten bitirdi su an saglikli dusunemiyorum. ancak bugun buyuk bir sey koptu içimden ve itiraf ediyorum ki hicbirseyin eskisi gibi olmayacagini hissediyorum.
sayfalarca yazmak istiyorum satırlarca ağlamak istiyorum ama cümleleri toparlayamıyorum, bunca yılı ve son yıkımı kelimelere dökemiyorum.
aslında cümlelerden ziyade kendimi toparlamak istiyorum. sadece ayağa kalkmak..
