dolunay, küçüklüğümün hayaleti... gece yolculuklarında arabanın içindeyken beni takip ettiğini sanırdım, o yusyuvarlak suratıyla bana hep güven verirdi. karanlıktan korkmazdım onun sayesinde gece penceremin önüne geçip küçük teleskobumla o aydınlık yüzünü incelerdim yaşlandığını sanırdım her yeri iz doluydu ay dedemdi o benim ama sadece dolunay olduğu günlerde.ışığını kendi üretemezdi güneşten yansıttıklarıyla yetinirdi yeterince alçak gönüllüydü ama adeta yıldızlara meydan okur gibiydi ve benim dolunayım hiçte ikiyüzlü değildi. diğer yüzünü hiç görmedim dolunayımın, bana hep aydınlık sıcak yüzünü gösterirdi karanlık ve soğuk yüzünü ise kötü çocuklara. dolunayım çocukluğumun kahramanıydı geceyi sevmemin tek sebebiydi. her gece uslu bir çocuk olarak yattığımda ertesi sabah onu görebilmenin umuduyla uyurdum ama sabahları hayal kırıklığıyla uyanırdım çünkü dolunayım çoktan uzak diyarlara göç etmiş olurdu ben ise güneşin yüzüne bile bakamazdım.
