bir keresinde çok küçüktüm, ufacıktım, yıl 92 ve ilkokul ikinci sınıfa gidiyorum. hatta o günlerde bağırsaklarımda kurt mu vardır bilinmez sık sık acıkıordum. yine böyle bir zamanda anama karnımın aç olduğunu söyledim. anamsa ekmek olmadığını söyledi ve bakkaldan ekmek al dediydi. neyse gittim almaya aldık hatırlamıyorum bir kaç ekmek tam eve dönüyordum ki mahallenin tahminin olarak 17 yaşlarında delikanlısı pişt ufaklık gel buraya diye bana seslendi. ben adam büyüğümüzdür ya hürmet biliriz ya gittim yanına. avucunda bir adet mektup vardı muhtemelen çizgili dosya kağıdına kurşun bir kalem ile yazılmışdı. uzaktaki kızı gösterdi görüyormusun ablanı dedi. ben evet abi diye cevap verdim. oraya git ve şu mektuba ablana ver dedi. bende hızlı adımlarla ablaya yaklaştım abla gözümün içine baktı hatta yeşil gözleri vardı, güzel bir ablaydı. neyse verdim ablanın eline mektubu. abla teşekkür etti güldü bana. bende işi becermenin sevinciyle uzaktaki 17 lik mahallenin delikanlısı abi ile gözgöze geldim ve bana tamamdır evlat dercesine baktı, kafa salladı. şimdi o abla ve mahallenin 17 lik delikanlısı nerde yaşıyor ve hatta yaşıyor mu bilinmez. umarım evlenmişlerdir. ben o yaşımda belki bir evliliğe, sebep oldum.
şimdi 23 yaşındayım, bana bu duyguları yaşatan; beni bakkala gönderen anamın ellerini çok uzak bir şehirden öpüyorum. eğer yaşıylarsa olayda adı geçen abiye ve ablaya teşekkürimi sunuyorum. işte böyle bir bakkal macerası geçti başımızdan, ismet özel gibi diyorum yaşamak geçti başımdan.
