kesinlikle ailenizi götür ve senin gururuna ortak olmalarını sağla. hayatımdaki en büyük mahcubiyetlerinden biri; beni ilk gün okula getiren babama uzak, sanki benim babam değilmiş gibi davranışımdır ve bunu düşününce bile hala içim parçalanır; aslında bunu yapmamın nedeni artık büyüdüm aileme ihtiyacım yok demenin farklı bir gösterme şekliydi. bunu söylemek istemiyorum ve doğrusu kendime bile söylemekten korkuyorum ama samimi olacağım ve asıl nedeni söyleyeceğim size; başkalarının üniversiteye aileyle mi gidilir, kaç yaşına geldin, ben de ailemle gittim benle dalga geçtiler gibi söylevleri yüzündendir. evet aslında kendimi küçük hissetmemden çok, başkalarının beni küçük görmesinden korktum ama gerçek hiçte öyle değilmiş. babam bu yaptıklarımı hiç direkt olarak yüzüme söylemedi, anneme anlatmış, annem de bana neden böyle bir şey yaptın, babanı çok üzmüşsün deyince anladım. belki de beni bu kadar etkilemesinin nedeni bana hiç bahsetmemesi ve annemin bana o yaşıma kadar hiç söylemediği bir şey söylemesi; babamın üzüldüğü. ben onu hiç üzülmez sanırdım o güne kadar.
ailen seni okutabilmek için o şekil ya da bu şekil yıllarca uğraşıyor sonunda geleceğe ulaşıyorsun ve bu kadar emeklerin sonucunda bundan sonraki hayatının ilk adımını atıyorsun, bunu yaparken onlarda senin yanında olmak ayrıca çocuklarıyla gurur duymak istiyorlar. ailenin bu gururuna ben engel oldum, sen olma.
