saat 11 civarı mezarlığa geliyoruz yaklaşık 40 dakikalık bir yolculuğun ardından. her yer tıklım tıklım. mezarlık dışı bile ana baba günü. 2. kapı önünde bir çok insan var genciyle yaşlısıyla. birlikte geldiğimiz gruptaki liseliler dikkatimi çekiyor. sayıları ne de fazla. bizim zamanımızda bırakın 6 mayıs anmalarını, denizlerin adını bilmezdi sınıf arkadaşlarımız.
içeri giriyoruz. miting alanı gibi. sloganlar, bayraklar. çok kalabalık her yer. bir kaç televizyon kamerası ve mikrofon. ilerliyoruz. denizlerin mezarına giden sokak kapatılmış. izdiham olmaması isteniyor galiba. ana meydana geri dönüyoruz, tesadüfen barış koçak'ı ve murat zubi'yi görüyorum. biri denizi biri yusufu oynayan oyuncular. o an bir şok anı. barış koçak olduğunu unutyorsunuz karşınızdakinin. sanki deniz. elbet bir yerden izliyor bizleri ama o kadar da yakından olabileceğini tahmin etmemişsiniz.
yanına gidiyorum. resim çektirmek istiyorum. adı barış koçak, ama bilmeseniz deniz zannedersiniz. arka fonda nurhak'a güneş doğmaz çalıyor. ayaklarım titremeye başlıyor, tüm gün boyunca en zorlandığım an bu oluyor. 1 saat mezarlıkta kalıp geri dönüyoruz. 40 dakika daha.
akşam bir başka grupla yeniden geliyoruz. mezarların yanına gidiyoruz. şiirler okunuyor, mare nostrum diyor biri biri güneşin zaptı yakın diyor. deniz'e, yusuf'a, hüseyin'e son bir kez bakıyoruz. dönüş başlıyor. mahir de orada. ona uğramadan olmaz. ilk vurulandı mahir, alnından, ilk ölen. ona da veda ettikten sonra dönüyoruz ve 2008'in 6 mayısı her zamanki gibi kalpte hüzünle bitiyor.
