Ya hani böyle sizden çok çok büyük, neredeyse dede, amca gözüyle baktığınız adamımsılar olur da size bakarlar ya grup halinde boş boş otururken kahvede, salak büfelerin önünde.
Onlar pis pis gülerek bakar ya hani. Sanki baktığınız an bile " bak bana baktı gördün mü" muhabbeti yapacak kadar düşüncesiz ve pislik. işte o zamanlar neredeyse ölmek istiyorum. Karanlık, kimsenin olmadığı bir yere geçip çok uzun zaman yalnız kalmak istiyorum.
Aslında şüphelenmek istemiyorum. Kezban gibi de hissetmek istemiyorum. iyi niyetli bakıyorum çünkü " yok canım yaşı başı geçti ben mi acaba abartıyorum" diyorum.
Ama bakışları, hal tavırları belli ediyor. O kadar utanıyorum ki. Hem onların yerine, hem kendime. Çok utanıyorum. intihar etme isteği uyandırıyorlar.
Nasıl olur da bakabilirler? Nasıl olur da bir de gençmiş gibi muhabbete girebilirler. Nasıl pis pis gülebilirler. Karısı, kızı, ve hatta belki torunu olan insanlar.. inanamıyorum.
Ama kesinlikle işte bu anlardır. Ağdaymış, bıyık almakmış. Bunlar önemsiz. Hatta temiz hissettiren şeyler. Gerekli şeyler. Ama bu bahsettiğim... O hissi yazsam roman olur.
