90 lı yılların sonu, 2000 lerin başı. ananemin evi bodrum kattaydı. annem de babam da çalıştıkları için beni ananem büyütmüştü. sokakta top oynarken acıkınca evin camını çalardım; ''anane benim karnım acıktı''
ananemde haliyle gırla laf söylerdi, ''eve gelmezsen yok yemek falan sana'' diye. dudak bükerdim, eve girmek istemezdim. nasıl gireyim ki, bütün arkadaşlarım sokakta, maç yapıyoruz. giremezdim eve, ben öyle dudak bükünce ananemde kıyamazdı, ekmeğin üzerine kendi yaptığı domates salçasını sürer camdan bana uzatırdı. işte o an, dünyanın en güzel yemeği benim için o olurdu.
anısı vardır yani salçalı ekmeğin bende güzel kardeşlerim.
