yüzüğü terkediş sahnesi beni hep çok etkilemiştir.
hayatının adandığı bir değeri arkana bile bakmadan terketmek, muazzam bir bağı gözünü kırpmadan koparıp atmak, yükü bırakmak ama yola devam edecek olmak.
yapmak isteyip de yapmadığım* şeyleri düşünürken her defasında gözlerimin önüne gelen bir sahne; yapılamayacaklarımızı bile kendimizin belirlediği gerçeği.
