izole edersen herşey yalnızdır. tek bir atomu da, bir protein zincirini de, bir yaprağı, bir insanı veya bir gezegeni de bulundukları bütünden ayrı değerlendirmek istersek yaparız. bu onların gerçekten de o izolasyon içerisinde varoldukları anlamına gelmez. biz öyle görmek istiyoruz diye bizim kafamızda öyle oluvermişlerdir.
gerçekte ise her varoluş birçok seviyede diğer varoluşlara mahkumdur, onlarsız olamaz. "doğarken yalnızdır, ölürken de..." yaklaşımı en basit kuralı atlar: doğmadan önce ve öldükten sonra "yok"sun. var olduğun sürece, yani yaşarken, yokluğun prensipleri hükümsüzdür. atomun, hücren, ihtiyacın olan hava ve su ile derin olarak maddi alemin ürünü ve yansımasısın. manevi alemin ise kullandığın kelimelerle, doğru ve yanlış bellediklerinle, acı ve sevinçlerinle yine derin olarak diğer insanlara ve çağına gömülü.
sırf biz aksini hayal ediyoruz diye gerçekler değişmez. hayaller hepi topu gerçeklerle başedebilmenin yöntemlerinden bir tanesidir. bir başka yöntemi ise gerçekleri kabul etmek ve toplumsal düzeni insanların kendilerini yalnız zannetmedikleri bir biçimde inşa etmektir.
bireyselciliğin icadı ve popülerleştirilmesi şunun şurasında ikiyüz elli üç yüz sene... mevcudiyetinin dibinde on bin senelik medeniyet, yüzbin senelik insanlık göçleri, ve milyonlarca senelik canlı olma gerçekleri yatıyor. milyarlarca yıldır devinen bir evrende hepimizin tek dayanağı diğer insanlardır. beğensek te beğenmesek te...
edit: 1942 yapımlı bir Cary Grant filminin sonunda kötü adam şöyle bir kelam eder:
"individualism is a very dangerous idea, especially for the individuals".
Meali: bireycilik çok tehlikeli bir fikirdir, özellikle de bireyler için.
