Mutluysam açarım vivaldi mutluluğum artar. ne zaman üzgünsem veya bir sıkıntım varsa açarım beethoven dinlerim iyice derinlere sürükler insanı.En sevdiğim klasik sanatçı.Ay ışığı sonatası,9. senfoni ve bilimum dinlenesi eseri vardır.
Ay ışığı sonatası'nın hikayeside budur:
Bir gün Beethoven, bir arkadaşı ile birlikte Viyana sokaklarında dolaşmaktadır. Tam bu sırada bir apartmandan piyano sesi geldiğini duyar ve kafasını kaldırıp bakar. Apartmanın ikinci katındaki cam açıktır ve büyüleyici ses oradan gelmektedir.
Arkadaşına, bestesinin muhteşem bir duygusallıkla çalındığını ve çalanı muhakkak görmesi gerektiğini söyler. ikisi birlikte ikinci kata çıkıp kapıyı çalarlar. Kapıyı açan kadın, Beethoven’ı hemen tanır ve şaşkınlık içinde kalır. Beethoven, piyano sesine geldiğini ve muhakkak çalan kişiyi görmek istediğini söyler.
Kadın, büyük besteciyi evlerinde görmekten mutlu, hâlâ şaşkın, heyecanla piyanoyu çalanın kızı
olduğunu ve tanışmaktan büyük bir mutluluk duyacağını belirterek onları içeri alır.
Beethoven, piyano çalan kızın olduğu odaya girer. Annesi Beethoven’ın geldiğini söyler ve kız çok heyecanlanır, hemen ayağa kalkar ama tavırlarında bir gariplik vardır; genç kız kördür. Beethoven bunu fark edince, bestesini bu kadar duygulu çalan genç kıza karşı duyduğu hassasiyetle “Lütfen benden bir şey isteyin” der, maddi bir şey isteyeceklerini düşünerek. Ama, genç kızın cevabı maddiyattan çok uzaktır. Zarif, duygulu, utangaç bir sesle dileğini fısıldar: “Ben hiç ay ışığı görmedim, bana ay ışığını anlatır mısınız?” Kulakları işitmemesine rağmen, içinde esen duygu fırtınalarıyla bestelerini yapan Beethoven için bu özel dilek onun ruhunu konuşturmaya yeter. Piyanonun başına geçer ve ay ışığını hiç tanımadan özleyen genç kıza, ay ışığını anlatmak üzere parmakları tuşlarda dolaşmaya başlar.
