hayvanlari sevmeyen, insanlari da sevmez maalesef. sokaktan sahiplenilmis bir kedi/kopegin hayatini paylasmak her insanin yapamayacagi buyuk bir erdemdir. bunu boyle aptal aptal insanlarin diline dolamasi ve kulp takmasi da ayri komiktir.
32 yasindayim, bir kopegim var.
yalniz miyim?
hayir.
evde beni karsilayan bir ailem var mi?
evet. (kopegim de ailenin bir ferdi, tipki anne, baba ve cocuk gibi)
evim tuy oluyor mu?
evet. ancak ona sinirlarini belirlerseniz, sadece ona ait olan odada kalmasi gerektigi egitimini verirseniz ve gunluk olarak yarim saatinizi ayirip temizligini yaparsaniz, hayir tuyler her yerde ucusmuyor.
bakin, dunyanin en guzel seyidir bir hayvanin dostlugunu paylasmak. bunu size ne kadar anlatsam da, anlamayacaksiniz. bir cogu sizi ailenizden daha cok sever.
sizin onlarca arkadasiniz varken, onun tum hayati siz olursunuz.
o yuzden bos bos konusup trolluk yapacaginiza, sokakta dahi olsa gordugunuz hayvanlara selam verin, baslarini oksayin, cantanizda ki "sonra yerim" dediginiz biskuviden, iceceginiz suda bir yudum verin. goreceksiniz ki, saf ve temiz mutluluk onlarin size minnet dolu bakislarinda sakli.
