Hayatım boyunca ilk defa üç sene önce birini seveyim istemiştim. Kardeşim üniversite için evden ayrılmış bütün yakın arkadaşlarımdan başka bir şehirde okul kazandım. Ailemin yanında yaşıyorum, haliyle çok da sosyal bir insan olmadığımdan ötürü neredeyse hiç dostum yok burada. Sanırım ilk defa bu kadar yalnız hisettim.
Sonra çocuğun biri kafamı karıştırdı. Benim gerçekten aşık olma gibi bir niyetim yoktu. Kardeşim diye hitap eden ama aşk sence nedir? gibi sorular soran neredeyse her gün mesaj atan biri. Saçmalığa bak ki okulda görünce görmemezlikten geliyor. Sonra öğrendiklerime dayanarak fark ettim ki bizim dönemden başka bir kıza yakınlaşmak için beni kullanacak.
Ben bundan sonra beni seveni severim dedim. Kalkıp da gidip adam akıllı söylemeden kimseyi sevmem.
Bu sene de başka biri kafamı karıştırdı. Iyi hoş herşey. facebook tan muhabbet, okulda selamlaşma ufak tefek konuşmalar. Imalar. Ben bu ima konusunda biraz aptalım zaten. Fark edene kadar aylar yıllar geçer. Öyle Ufak bi şeyden nem kapma değil yani. Sonra bu darbe girişimi sırasında hafif solu savunduğum için engellendim. Okul açılınca rastlaşırsak selam vermek gelir mi içimden onu bile bilmiyorum. Halbuki yaşam tarzının farklı olmasına rağmen kestirip atmak istememiştim. Deneriz demiştim en azından. seviyor ya(!)
Zaten öyle çok çok güzel vay anasını bi kız da değilim. en başından beri de farkındayım bunun. Artık cidden diyorum song, kim seni ne yapsın allasen? çıkarı olmadan neden sever gibi yapsın? ne özelliğin var? Zaten benim de kaçtı hevesim.
Vazgeçtim yani. Zaten bana göre işler değil bunlar. Ben kitaplarıma döneyim. Yazı yazayım. Öyle yani.
