Uzun zaman olmuş seni görmeyeli. Bir ömür kadar uzun. Yıllar sonra bir araya gelince farkettim seninle yanyana yürümeyi , espriler yapıp aynı durumlara gülmeyi , şakalaşmayı özlediğimi. O zamanlardan eser kalmamıştı ikimizde de. Yaşadıklarımız olduğumuz yaştan 10 yaş yorgun ve olgun hale getirmişti bizi. Huzurluyduk ama bu huzurun altında yaşadığımız anıların acı hatıraların izleri vardı. Özlemişim senle sohbet etmeyi , seni dinlemeyi , birlikte yemek yiyip denizi izlerken çayımızı yudumlamayı. Özlemişim bizi. Şimdi geriye bizden milyon tane parçalar savruldu yerlere. Eğilip toplamaya çalıştım parçaları özenle birleştirmek istedim . isterdim .. olmadı. Çünkü ne sen eski sendin ne de ben eski ben. Birşeyler kopmuştu içimizden . Yerini başka karakterler doldurmuş. Daha hüzün dolu ama olgun bakışlar almış. Yıllar sonra ne arkadaş ne dost ne sevgili hiçbir sıfat olmadan iki tanıdık olarak yanyana gelmek bile mutlu etti beni. Ama acıttı yüreğimi. Senden sonra kimseyi sevemediğim için acıttı. Artık kimseye sana baktığım gibi bakamadığım için acıttı. En çok da neyi özlemişim biliyor musun? Kendimi. Evet senleyken içimde taşan o mutluluk hissini. Her buluşmamızdan önce titreyen ellerimi. Her buluşmadan sonra çarpan kalbimi özlemişim. Ve sonunda tekrar iki yabancı gibi vedalaştık ama bu sefer gülümseyerek el salladım sana . Kin , nefret ,üzüntü, kırgınlık olmadan. Sadece mutlu olmanı istediğim bir vedaydı bu seferki. Hep mutlu ol hayatımın en özel anı'sı. Unutamam demiştim unutmadım..
Aylar sonra gelen edit: Tekrar barıştık ve nişanlandık.
