yine de evladından bahsederken gözleri dolan, geceleri yaşadıklarını hatırlayıp özlem duyan ve her bayram erken uyanıp 'ya çocuğum ziyaretime gelirse' düşüncesiyle pencereye yakın oturup yolunuzu gözleyen annedir.
huzurevinde evlatlarına nefret duyan ve bunu paylaşan bireylere bakıp üzülür ve hala kendi çocuğunun öyle olmadığını düşünür. ''onların çocukları onları başından atmış, bakmak istememiş ama benim evladım öyle değil, vardır bir bildiği'' diyerek toz kondurmamaya devam eder. çünkü bir insanın en güzel hali anne gözündeki halidir.
