14 yaşında falandım zannedersem o zamanlar. cuma namazına gitmişim, her zamanki gibi aklımda milyonlarca düşünce, dalgınım. caminin içi dolu olduğu için avluya bir çok şey serilmiş ve üzerlerine saflar tutulmuş. namazın başlamasına biraz daha vakit var. üzerine 3-4 kişinin sığabileceği bir brandanın üzerinde tek başına oturan bir adam gördüm, başka yer olmadığından gidip oturdum. vakit geçti, ortalık iyice doldu. fakat bütün saflar tıklım tıklımken kimse gelip bizim üzerinde oturduğumuz brandaya oturmuyor, hatta geçenler bir de tip tip bakıyordu. merak içerisinde üstüme başıma, yanımdaki adama her şeye baktım, mana veremedim. tam namaza başlayacakken bir de ne göreyim, üzerinde durduğumuz brandada magnum dondurmasını tüm şehvetiyle ısıran bir mankenin resmi olmasın mı... bir an etrafıma bakınca tekrar o şaşkın bakışlarla karşılaştım ama bu sefer utancımdan kıpkırmızı olmuştum. hemen yanımdaki brandanın sahibi adamı uyararak brandayı topladığımızda hayatım boyunca hiç unutmayacağım bir anıya sahip olmuştum...
