Aslında şimdi düşününce o kadar utanmıyorum ama olayın yaşandığı an bayağı bir utanmıştım.
1.5 senelik bir ilişkim var, tanıştığımız günden beri beraber yaşıyoruz. Yalnız yaşamaya alışkın biri olarak ilk günden beri en çok zorlandığım durum kafama göre pırtlayamama durumuydu. Bu konuda aşırı hassasım. O hayvan gibi osursa hiç garibime gitmez ama ben yapamam.
Durum bu iken geçen ay tatile çıktığımızda şöyle bir durum zuhur etti : gece uyuyoruz. O aralar da bunun uykusu hafif. Uyanıyo, geziniyo, yatakta dönüp duruyo falan. Ben de onun kıpırtısına mı uyandım nedir anlamadım ama uyanma anımla pııırrrttt etmem bir oldu. o an resmen bütün uykum açıldı utançtan o derece. Gerizekalı gibi dedim ki ay aşkım pardon pırtladım ben o da dedi ki ben puf kaydı sandım hayatım bi şey olmaz uyumana bak sen. (Ayak ucumuzda da puf gibi bir şey var, hemen nasıl da ona bağlıyo canım benim ya)
Sonra düşündüm ki o kadar da utanılacak bir şey değil. Şimdi sizlere anlatırken güldüm. *
